رهيافت نخست ...

بنام حضرت دوست

مدت ها در اصل نوشتن و ضرورت نقد درون  گفتماني در حالت شك و ترديد به سر مي بردم

و تحليل ها و نقد ها و چاره جوئي ها و شنيدن ها و گفتن ها را در گوشه ي ذهن بايگاني

مي كردم و هر از گاهي در جمع دوستان فاضل يا كه دوستان دردمند هم درد ، از جوي گفتمان

بهره مي بردم و نظرات و تحليل هايم را به تيغ نقد آگاهان مي سپردم و باريك بيني اهل نظر را

 مورد مداقه قرار مي دادم .

اما امروز روز ، فرصتي نه چندان زياد در حد نوشتن اندوخته هاي فكري و نقد و نظرها و گفتمان

دوستانه بين اهل تفكر برايم پيش آمد كه باز هم به سراغ يار ديرينه ي خويش ، همان كه مورد

سوگند الهي قرار گرفته است ، رفتم و پيش در آمدي بر سخنان و شايد مخنانم نوشتم تا كه باب

گفتگو بين دوستان همچنان مفتوح و انديشه ها همچنان سيراب باشند .

اميد آنكه حرف ها و نظرها در جوي عدالت و تقوي جاري گردند و در مزرعه ي عمل به كار آيند و

 با ثمره ي عمل صالح به بازار اهل دل راه يابند و از آفت بي انصافي و معصيت به دور باشند و

آفتاب تفكر همچنان بر آنها بتابد .